Golflengte

Mijn gedachten staan zelden stil en de woorden schieten soms alle kanten uit, maar bij haar valt alles stil. Is er plaats voor rust. Eenvoud. Muziek bij momenten, op een onzichtbare golflengte. Het is niet vaak meer, daarvoor overheerst de chaos te vaak. Maar ze is er, ontegensprekelijk.

Ze lijkt in niets meer op die vrouw vijf jaar geleden, frêle ogend in dat parelmoerkleurig kleed. Ze lijkt ook in niets meer op dat meisje van tien jaar geleden, laat staan het jonge meisje van vijftien jaar geleden.

Het was maar een papier vijf jaar geleden. Twee ringen, drie getuigen en een heel klein, maar fijn feestje. We vlogen naar New York, reden rond in Los Angeles, Las Vegas en San Francisco. Maakten carrière, verbouwden, gingen weer naar New York, kregen een zoon, namen afscheid, kregen nieuwe hobby’s, vierden feest, beleefden kleine en grote avonturen, verwelkomden een dochter, kregen ruzie met bazen en belastingen en maakten weer plannen. Het zijn vijf onwaarschijnlijk zotte jaren geweest.

Het was maar een papier vijf jaar geleden. Het echte contract werd geschreven in tranen, in harten die ontploften en kleine handjes die de onze vastklemden. Een contract in tweevoud, op papier dat niet te scheuren valt.

Het was maar een papier vijf jaar geleden. Met woorden die een instituut omschrijven, maar geen golflengte. Eentje die schommelde, heel vaak alle richtingen uitschoot, maar ons telkens op diezelfde hoogtes en laagtes hield. Samen.

Het was maar een papier vijf jaar geleden. Maar het was niet zomaar een dag. Het was eentje van graag zien, het officieel maken, het alleen maar daarrond laten draaien. Het was nog even helemaal zorgeloos wezen, naïef uitkijken naar wat nog komen zou.

Het was maar een papier vijf jaar geleden. Een handtekening, een belofte. Maar het was meer dan dat. Het was jij. Het was alleen maar jij. In die lach. Dat woord. Die stilte. Dat graag zien. Alleen maar jij.

Alleen maar jij.