Poesuukre

Thuis ben ik de mens die het vaakst boodschappen doet. Ik ben vast oud aan het worden, maar ik ben zo iemand die het niet ambetant vindt om op vrijdagavond na 20 uur nog naar de plaatselijke Colruyt te trekken, integendeel zelfs.

Het fijne is om af en toe nieuwe dingen te ontdekken of te lachen met van die oudjes die wijn staan te proeven. Snel volschenken en dan proeven met een blik alsof ze al heel hun leven sommelier zijn, de fles haast wetenschappelijk bekijken door de twee etiketten te lezen met hun bril op hun voorhoofd, om daarna iets goedkeurend te mompelen tegen hun vrouw en meteen richting koekjesproeverkes te stuiven. Heerlijk!

Twee weken geleden reed ik met mijn kar langs de olijfolie en suiker richting dranken, toen het opeens in mijn oog sprong in het passeren. De bruine suiker, in de volksmond ook bekend als kindjessuiker, is voor mij pure nostalgie. Bij ons thuis werd er – geen idee waarom – altijd gesproken over poesuiker. Mijn vrouw, een grote Winnie De Pooh-fan, schreef ooit op het boodschappenlijstje poohsuiker (ja, ik vind dat grappig, ja). Het welbekende kind vanop de verpakking was verdwenen en er stond een stoel in de plaat.

De conservatieveling in mezelf – zou ik dan toch écht oud worden? – foeterde. Kon dit ook al niet meer, nondedju? Tot ik de verpakking omdraaide en het bericht zag dat Child Focus al 20 jaar bestaat.

Thuis keek ik online of ik er iets van terugvond, maar bij zowel Tiense Suiker als Child Focus vond ik niets terug, zelfs niet toen ik tot september terugkeerde in de berichten van hun sociale mediakanalen. Meestal ontgaan mij dergelijke marketingacties niet, maar je weet maar nooit. Vorige week vrijdag zag ik dat de klassieke verpakking terug was, en gritste ik toch nog zo’n ‘nieuwe’ verpakking mee.

Want ik vind dit oprecht een hele knappe actie. Als je er mij kan in doen slagen om mij in het passeren aan te spreken met een actie, die zo simpel en tegelijkertijd geniaal is, dan vind ik dat straffe kost. Geen idee wie dit bedacht heeft, maar petje af!