Uitgetest: een shitty dinner
Elke oudejaarsavond wisselen we met onze vrienden, mensen die je al je hele leven kent en eigenlijk geen vrienden meer zijn, maar familie. Uitgebreid aperitieven, lekker eten en gezellig wat bijkletsen, omdat we met onze drukke levens daar niet altijd de tijd voor hebben of nemen.
Ook deze keer was het prijs: een legertje, euh… zeg maar leger, aan aperitiefhapjes en de perfecte sfeerverlichting in een proper opgeruimd huis, maar geen van die drie deed er eigenlijk toe: als de kinderen je een welgemeende welkomstknuffel geven, het gezelschap oprecht blij is dat je er bij bent en dat de gastvrouw/gastheer evenzeer op hun gemak is als jij, dan is de avond meer dan geslaagd. Alleen jammer dat het zo weinig gebeurt, denk ik altijd weer.
Maar dan moet ik vooral in de eigen behaarde boezem kijken. Ons huis is zelden opgeruimd, we wonen in een huis waar veel werk aan is en er is altijd wel iets dat mij opvalt waarvoor mij ik kan schamen. Ironisch genoeg stoort me dat nooit bij een ander, is het vooral die warme ontvangst en gezelligheid die telt. Maar voor mezelf krijg ik het er niet in gestampt. Het is ook de reden waarom we eigenlijk zelden (lees: nooit) mensen uitnodigen.
We maken het onszelf veel te moeilijk, besef ik ook. Dat illustreerde dit artikel over shitty dinners in Charlie Magazine geweldig. Wie het niet helemaal wil lezen: dit vat alles goed samen:
Er waren chips, véél chips, iemand bracht bonen in tomatensaus mee, een ander tomatensoep in blik. Dat bleef onaangeroerd, maar er stak een diepvriespizza in de oven, die werd op de schoot gesneden en de plank doorgegeven, de zak chips ging rond, er werden restjes chili opgewarmd, een soort Indische kroepoek gebakken, net als nog wat zelfgemaakte pizza’s… Je hoefde het niet eens te vragen om drank uit de frigo te nemen en iedereen at of dronk waar hij goesting in had. Het was alsof een bende rijpe dertigers een avond op kot zat bij vrienden. De gastvrouw had haar sloefen aan, iemand kwam in haar trainingsbroek en er werd gesmoefeld dat het geen naam had. Echt, wat daar al werd binnengespeeld: ‘fuck you wat ge denkt, ik pak nog een ovenhapke of vier, dedju. En die crème brulée van den Aldi, dat ziet er ook niet mis uit. Stoort het als ik nog een fles cava uit de frigo haal?‘ Héérlijk.
Het meest opmerkelijke was dat iedereen meteen op zijn gemak was, net omdat het een soort basisvereiste is van zo’n shitty dinner. Iedereen voelde zich er thuis, zelfs al had het merendeel van het gezelschap daar nog nooit een voet binnengezet en kon je de persoonlijke ontmoetingen onderling, voorafgaand aan het shitty dinner, op één hand tellen. En toch hoorde ik mensen uitspraken doen, die je niet zou doen bij kennissen, laat staan bij min of meer wildvreemden. Er werd gelachen in de living en ondertussen geklungeld in de keuken. Er was een hele reeks poespas, scrupules of beleefdheden aan de voordeur achter gelaten. Geen bullshit, geen facades, gewoon jezelf zijn. En dat was fijn, bijzonder fijn zelfs.
Het was ergens tussen de piemelverhalen, de lijst met Netflixtitels en het half uur durende hilarische vaatwasbetoog dat het me opviel. Dat ik letterlijk twee jaar geleden echt niemand van deze bende kende (tot Heidi een bloggersrun organiseerde). Het meeste contact is er via Instagram, waar we zien wat er zich afspeelt in een ander zijn leven. Kleine verhalen van groot geluk, gebald in een vierkant fotootje. Face-to-face zie je elkaar niet veel, maar als dat gebeurt, dan is dat hartelijk en oprecht.
Het bevestigt alleen maar de bedenking die ik me steeds vaker maak: dat we allemaal maar wat doen en dat luisteren zo verrijkend kan zijn. Nieuwe verhalen, nieuwe inzichten, nieuwe lessen om te leren. Geen zever, gewoon recht naar de basis, niet toevallig de essentie van zo’n shitty dinner dus.
Ik kan het heel hard aanraden, zeker met mensen die je niet zo goed kent, maar waar je voelt dat er een klik mee is. En echt: geen kat ziet die wasmand staan, dat speelgoed liggen, laat staan wat stof op een kast. Het zijn ook niet de zaken die je onthoudt na zo’n avond: het zijn de fijne gesprekken, de tips, de grappen en de geweldige anekdotes. Shitty dinner for the win dus!
Ohja, en hoe de gastvrouw in kwestie het beleefd heeft, lees je hier.
Categorieën
je vergeet ons Tiny’ken!! 🙂 Je schrijft het stukken beter dan ik maar de boodschap is hetzelfde denk ik: meer van dat! thx for being there!
En uw naam ook misschrijven… het was duidelijk laat toen ik dit schreef. 🙂 Was een heel fijne ervaring en ik hoop dat ge heel wat mensen hebt mogen inspireren!
Dat kotgevoel, dat zei ik ook gisteren tegen mijne vent. Geweldig! Graag meer van dat 🙂
Oh, ik besef nu pas dat mijn huis all heel lang shitty-dinner-proof is!
Smoefelen, dat is écht een tof woord 🙂
Ja he! 😁
Ik smoefel ook op een dinner zonder shitty in de naam, hoor. 😉
Neen, serieus, ook ik ben fan! Mooi geschreven en merci voor ’t fijne gezelschap (en het krantenartikel!)! Meer van dat!
Kijk dast is nu eens een goede tip.
Wellicht iets voor de Amsterdamse bloggers?
Vrolijke groet,
Het is dan ook een toppertje die gastvrouw 🙂 Ik weet niet of het iets voor mij zou zijn. Om naar toe te gaan, direct! Om zelf te houden, ‘k weet niet.
Een dinerconcept waarvoor je niet eens moet kunnen koken, laat staan graag schoonmaken: het is me op het lijf geschreven! Ik ben overtuigd. SHITTY FTW.
Wanneer is de volgende? 🙂