Er zijn bijna 40 gins met roots in West-Vlaanderen. In tien afleveringen breng ik het verhaal van de tien beste volgens Ginurway, de ginspecialist die online reviews opstelt. Eén van de jongste gezelschap, nummer zeven, is Mister Y.

Eigen gin is goud waard. Bij Jules Delaere mag je dat letterlijk nemen. Hij is amper zijn tienerjaren ontgroeid of hij kan al een aardig palmares voorleggen. Na zijn studies hotelschool aan Spermalie, trok hij naar Brussel voor de richting hotelmanager. Die sluit hij straks af met een zes maand durende stage in Mexico. Jules deed al de nodige ervaring op in In de Wulf in Dranouter, stond in de keuken van dat ander sterrenrestaurant, Table d’Amis in Kortrijk, en trok daarna naar Hotel Damier, eigendom van Copperhead-bedenker Yvan Vindevogel, waar hij in het weekend vaak aan de slag was. De vader van Jules is overigens directeur van het Mercure Hotel in Rijsel, dus het staat eigenlijk haast in de sterren geschreven dat Jules zich volledig zal ontplooien in de hotelsector.

Jules is een bescheiden jongeman, die evenwel bulkt van de ambitie. Toen hij zag hoe de markt van gins aan het boomen was, opperde hij het idee om ook een eigen variant op de markt te brengen. Hij wilde koste wat kost iets dat er zou uitspringen en bedacht de bolle labofles dat hij in het goud liet spuiten. Opvallend: ook een goeie vriend van hem, Louis Gillemon, bracht rond dat moment een eigen gin uit: Gillemore, die onder meer op de kaart staat van sterrenrestaurant Hertog Jan, ook al in de vorm van een (weliswaar andere) labofles. Maar de samenwerking en vriendschap tussen de twee liep stuk. Officieel wil Jules daar niets meer over kwijt en focust hij zich naar eigen zeggen vooral op zijn eigen product, maar hij vindt het zichtbaar jammer hoe het allemaal verlopen is. Bovendien heeft hij al zijn energie nodig voor zijn eigen gin.

Maar met het ontwikkelen van een gin én een speciale fles, gaat een flinke investering gepaard. “Mijn ouders waren sceptisch, ja.” Maar Jules was vastberaden om het te doen slagen, al steekt hij het niet onder stoelen of banken dat hij het niet in schoot geworpen kreeg. Hij werkte hard aan een financieel plan en kon zo de bank charmeren. Een moeilijke maar heel leerrijke oefening, zo omschrijft hij het zelf. Ook zijn ouders schaarden zich achter het project, toen ze zagen dat hij het duidelijk meende. “Dat financieel plan, levensnoodzakelijk binnen de horeca, zou pas later nog aan bod komen in mijn opleiding. Omgekeerd waren ook bepaalde zaken uit mijn studies erg nuttig. Mijn vader controleert elke stap die ik onderneem. Ik kan bij hem terecht voor uitleg en ondersteuning, maar hij controleert elke euro die naar buiten gaat.”

Jules klopte voor de productie aan bij stokerij De Moor in Aalst. “Ik wilde terug naar de basis, dus opteerden we voor veel jeneverbessen en werden de citrusaroma’s bekomen door bloedsinaasappel en pompelmoes. Voor de lichte florale tint koos ik voor lavendel en vlierbloesem.”Het opzet liet hij over aan een marketingbureau in Lier, een jong bedrijf dat hij online leerde kennen en alles deed om vooruit te gaan. Jules brak zijn hoofd over een verhaal en een concept. “Ik zat op kot met mijn jongere zus, die ook les volgt in Spermalie. Het was op een avond dat ik het beu was om er over te piekeren en dat ik mij aan mijn bureau zette om drie uur ’s nachts en er niet meer zou van weggaan vooraleer ik een concept had. Het (fictieve) verhaal van Mister Y draaide uit op een groep distilleerders die de zoektocht naar de perfecte gin wilden opgeven, maar nog één poging wilden doen. Maar toen de gassen de befaamde Mister Y verdoofden, gooide hij heel wat botanicals bij elkaar en toen hij wakker werd, was een gin ontstaan die alle verwachtingen overtrof.”Jules had nu alles in de steigers om naar buiten te komen. De 2.000 flessen die hij vooropgesteld had in zijn financieel plan, groeiden al gauw aan tot 10.000.

(Foto’s Mister Y – Tekst Bert VDB)